Het is in om jonge mensen in een organisatie aan het werk te zetten. Het is alleen niet zo makkelijk om ze te vinden of te krijgen. Daarom worden vaak traineeships opgezet om deze jongeren zo snel mogelijk naar de top te helpen.
De enige vereiste om te solliciteren is een afgeronde universitaire opleiding. Werkervaring is niet belangrijk. Een bestuurtje is voldoende. Waar de organisaties echter niet bij stilstaan is het feit dat deze jongeren geen flauw idee hebben wat werken is (als al die mensen dat kunnen, moet ik dan ook kunnen):
- Je moet ineens 40 uur (en vaak nog meer) werken (en je dacht dat de studententijd al druk was)
- Je moet je committeren aan een functie en organisatie
- Je kunt niet meer uitslapen of een nachtje doortrekken
- Vrije tijd bestaat bijna niet meer (hoewel mensen met kinderen dit durven te betwijfelen is het verschil toch wel erg groot)
- Je hebt ineens verantwoordelijkheid. Niet alleen voor de eigen tentamencijfers, maar echte mensen verwachten ook echte prestaties!
En ga zo maar door. Ondertussen schept een traineeship, bovenop bovenstaand rijtje, nog eens een extra verwachting: deze persoon moet het gaan maken. Wij investeren bakken met geld en dan verwachten we ook iets. Binnen een paar jaar moet je namelijk al mensen gaan aansturen die twee keer zo oud zijn als jij. Dat moet je toch wel kunnen voor je dertigste levensjaar? Nee hoor… Knikkende knieën zijn het gevolg.
Oh ja. Voor we het vergeten: waag het niet om na twee jaar af te zwaaien! De liefde moet wel van twee kanten komen en anders mag je een prachtige schuld overnemen. Wel zo fair, toch?
Ik wil absoluut studenten niet aanmoedigen om vooral nog extra lang van de studietijd te genieten. Ik wil ook organisaties niet demotiveren om jongeren aan te nemen (want dat moeten ze wel!), maar ik wil wel de jongeren en de organisaties waarschuwen: weet waar je aan begint! En wees allebei goed voorbereid voor een langdurig wederzijds commitment. Zorg dat de wederzijdse verwachtingen duidelijk op papier staan!
Plaats een reactie