Dit is een puzzel die mijn gedachten al een tijd beheerst. Moet je als manager er voor zorgen dat je iemand zo goed mogelijk begeleidt of moet je er voor zorgen dat alle obstakels uit de weg zijn, zodat de persoon het helemaal zelf kan gaan doen?
Ik denk dat veel managers hier ook mee zitten. Tegenwoordig wordt ze verteld dat je mensen niet beter kunt motiveren dan ze helemaal vrij te laten, maar voor veel managers is dit geen logische keuze. Je beoogt een bepaalde outcome en je wil alles richten op het behalen van die outcome. Daarbij moet je vooral de aandacht richten op de zaken die er voor zorgen dat het wél gebeurt, in plaats van de zaken die belemmeren.
En toch vind ik het zelf het prettigst als de obstakels worden weggenomen. Een leidinggevende hoeft niet de hele tijd over mijn schouder mee te kijken. Hij of zij moet wel in staat zijn mij in staat te stellen mijn werk goed te kunnen doen. Een wat ingewikkelde zin, maar het komt hier op neer: uiteindelijk zit je als manager toch in de dugout en kun je niet mee voetballen. Het enige wat je kunt doen is de jongens (of meisjes) zo goed mogelijk voorbereiden om de taak zelf uit te voeren.
Er zijn vast genoeg mensen die liever hebben dat er constant iemand toekijkt, maar ik denk dat dit niet geldt voor de échte professional. Om nog maar te zwijgen van de nieuwe generatie(s). Om een mooie adviseursterm te gebruiken: enabling. Zorg ervoor dat mensen in staat worden gesteld het juiste te doen. En dan zit jouw werk er op!
