Ik ben klaar met het gepraat tijdens concerten

Gisteren sprak ik nog over het prachtige concert van Clapton en Winwood, maar ik moet ook nog even iets anders kwijt. Tijdens de wat rustiger eerste helft van het concert werd er zo ontzettend veel gepraat, dat het echt storend begon te worden. Dit verschijnsel lijkt steeds normaler te worden, zo heeft NRC Next ook eerder bevonden. Aan het aantal reacties op dit artikel te zien, sta ik gelukkig niet alleen.

Ik vind dit gedrag niet gewenst. Ik geef geen €50 uit om bij te kletsen met mijn vrienden. Ik geef wel €50 uit om een fantastisch concert mee te maken. Als je er iets over zegt, wordt er gelijk een grote bek gegeven. Het lijkt tegenwoordig ook steeds normaler om allerlei regels aan de laars te lappen. Zo stonden er gisteren zelf een aantal mensen wiet te roken! Doe dat lekker buiten…

Als je lekker wil bijpraten, ga je naar de kroeg. Als je naar een mooi concert wil gaan, praat je alleen om aan je medeconcertgangers te vragen of ze het net zo goed of slecht vinden. That’s it. Niet zo moeilijk, toch?

Ik ben echt geen moraalridder, maar wel een liefhebber van concerten. Ik geef er veel geld aan uit en daarvoor wil ik omringd zijn door andere liefhebbers. Maar hopen dat het dinsdag bij de Bombay Bicycle Club beter zal gaan!

Read Full Post »

Eric Clapton & Steve Winwood: geen feest der herkenning, maar wel briljant!

Gisteren traden twee grootheden uit de muziek op in het Gelredome XS: Eric Clapton en Steve Winwood. Beide virtuoos en een lange staat van dienst. Sinds jaren weer samen op het podium en ze hadden er zichtbaar lol in. Het samenspel ging geweldig en ze deden er totaal niet moeilijk over om de ander ook in de spotlight te zetten.

De eerste helft van het concert was erg mooi, maar ook een beetje tam. Veel blues, maar weinig tempo. In een kleinere zaal (er waren ongeveer 12.000 mensen) had het beter gepast, maar in de tweede helft werd dit ruimschoots goedgemaakt. Het hoogtepunt was toch wel de integrale uitvoering van Voodoo Child van Jimi Hendrix. Climax na climax, echt fantastisch.

De hits bleven echter uit. Geen Tears in Heaven, Wonderful Tonight, Forever Man, Bad love, en ook Winwood’s I’m a Man bleef uit. Maar wel Layla (in de akoestische versie helaas), de enige poging om de leken in het publiek te pleasen. En hoewel ik ergens een beetje van baalde, vond ik het ook wel stoer dat hij ze niet speelde. Dit was een concert voor de echte fans en niet voor de mensen die hem “toch een keer gezien wilden hebben”. De korte toegift (slechts één lang, maar geweldig nummer) paste hierbij. Geen heisa, gewoon ontzettend goed!

Read Full Post »

Waarom slaat Nederlandse dancemuziek internationaal wel aan?

Gisteren werd bekend dat Armin van Buuren voor de zoveelste keer beste DJ van de wereld is. Tiesto is het jarenlang geweest en deed ook nu weer mee voor de hoofdprijs. Buiten deze twee heren heeft ons kikkerlandje ook nog de beschikking over Sander van Doorn en Ferry Corsten, ook niet de minsten. Hoe kan het toch zo zijn dat Nederlandse DJ’s internationaal wel voet aan de grond krijgen, maar voor alle andere muziek totaal niet?

Een groot voordeel is dat er niet zoveel wordt gezongen in de liedjes. Je hoeft het als DJ niet te hebben van mooie dichtregels of een vloeiend Engels of Amerikaans accent. Dinand van Kane heeft bijvoorbeeld nog veel te leren, met zijn steenkolen-Engels en zijn ‘tacky’ teksten.

Daarnaast hebben de Nederlandse namen ook wel iets ‘sexy’. Het kledingmerk Von Dutch was bijvoorbeeld niet voor niets zo populair. Amsterdam is voor veel mensen buiten Nederland een erg populaire stad, met alle drugs, seks en rock&roll. Amsterdam is ook de stad met de meeste nationaliteiten ter wereld. Er zijn zelfs DJ’s die hun naam laten veranderen in een meer Nederlands-klinkende naam (Paul van Dijk is een Duitser, Armand van Helden is een Amerikaan).

Met dance muziek hebben we onze VOC mentaliteit duidelijk hervonden. Maar wat zijn nu de geheime ingrediënten, zodat we het ook elders kunnen hervinden?

Read Full Post »

Zap, zap, zap…

Ik ben een groot fan van muziek en ben daarom een nog grotere fan van het internet en downloaden. Via Last.fm en iTunes kan ik muziek vinden die ik fantastisch vind, welke ik zonder het internet nooit of te nimmer gevonden zou hebben. Mijn 160GB iPod staat daarom ook tjokvol met prachtige muziek.

Nadeel is dat er op deze manier zo ontzettend veel muziek beschikbaar komt, dat het bijna onmogelijk is om alles nog te beluisteren. Ik doe mijn best, maar er komt bijna meer bij dan ik kan beluisteren. Ik wil ook niks missen. Sterker nog, ik krijg soms het gevoel dat ik niks mág missen. Eigenlijk is dat het failliet van de popcultuur. We lopen nergens meer massaal achteraan. Niets is nog mainstream. Iedereen leeft in zijn/haar eigen microcultuurtje. Allemaal dankzij internet.

Muziek luisteren doen jij en ik de laatste jaren, net als lezen (blogs), eten (fastfood, tapas) en film of TV kijken, steeds meer gefragmenteerd. Snelle clips, veel zappen en weinig vasthouden. Het zorgt ervoor dat je minder kunt genieten van een prachtige film of een prachtige song. Het is allemaal niet meer zo bijzonder, omdat er zo ontzettend veel is… Neem bijvoorbeeld Twitter: oppervlakkiger dan dat wordt het niet. Zappen ten top.

Ligt dit aan mij? Ben ik dan zo’n zapper? Is dit mijn generatie? Alles willen, maar niet alles kunnen? Overal in voorop willen lopen? Ik ben bang van wel… 

Vroeger (hoor mij nu) kon ik zo een half uur naar het testbeeld staren. En hoe suf dat ook klinkt: het was wel fijn…

Read Full Post »

De angst voor vergane glorie

De laatste dagen valt me op dat de “groten der aarde” in staat zijn zichzelf continu opnieuw uit te vinden. En dat doen ze bewust. De angst voor vergane glorie is groot. Een paar voorbeelden:

Ferran Adria, Chef en eigenaar van ’s werelds beste restaurant El Bulli houdt er twee jaar mee op. De koning van het moleculaire koken wil nadenken over een nieuwe koers van zijn restaurant. In een verklaring op zijn website zegt hij dat de twee jaar worden gebruikt “to think, plan and prepare”.

Kyteman heeft in 24 uur met Kyteman verteld dat zijn triomfen met het Hiphop Orchestra voorbij zijn. Het project is klaar. Hij gaat zich nu bezinnen op nieuwe mogelijkheden. Wellicht horen we nooit meer iets van hem, maar hij vertikt het om het trucje opnieuw te doen. “Dan hadden die mensen er maar bij moeten zijn”, zo vertelde hij.

Bruce Springsteen heeft drie jaar geleden met zijn Seeger Sessions Band een geweldige prestatie neergezet. Ik heb zelf twee concerten van hem mogen aanschouwen: een met de Seeger Sessions Band (in de Heineken Music Hall) en één met de E-Street Band (in het Gelredome). En hoe raar het ook klinkt. Het eerste concert was magistraal en het tweede niet. Hoe dat komt? Springsteen had zo ontzettend veel lol tijdens het eerste concert (hij speelde geen enkele evergreen) en zijn band ook… je ging vanzelf meedansen. Met de E-Street Band was een kunstje, en daar prik je doorheen.

Madonna is natuurlijk het schoolvoorbeeld van iemand die zichzelf al tien keer opnieuw heeft uitgevonden. Je kunt je haast niet voorstellen dat de Madonna van Give it to me dezelfde is als van La Isla Bonita. Ze doet er alles aan om vernieuwend te zijn. En ze weet het elke keer weer voor elkaar te krijgen.

Misschien is dat wel de rode draad: deze mensen zien wat ze doen als projecten. Als het klaar is, is het klaar. Tijd voor iets nieuws. Nieuwe energie. En dát is echt ondernemerschap.

In tegenstelling tot het schoolvoorbeeld van vergane glorie: George Baker, die tijdens een concert drie keer (!) Una Paloma Blanca speelt.

Read Full Post »

Een nieuw jaar, qua muziek geen goede start

De afgelopen weken was ik aan de radio gekluisterd. Serious Request en de Top 2000 zijn toch altijd de hoogtepunten van het jaar. Bij de Top 2000 word je als muziekliefhebber echt verwend. De nummers worden steeds beter en beter. En dan is het 31 december, 23.59 uur… en het is voorbij…

2009 is voorbij, dat vind ik zelf nog niet eens zo belangrijk, maar wat veel belangrijker is: ik moet nu weer mijn eigen muziek gaan draaien, want van de radio hoef ik het niet meer te verwachten. Toch jammer. Ze hadden me weer te pakken, maar ze zijn me net zo snel weer kwijt.

Dan ga ik nu toch maar weer Radio Gaga van Queen opzetten om mijn gevoel te kunnen plaatsen…

Read Full Post »

Beste albums van 2000-2009

Het is tijd geworden voor de lijstjes. Het is tenslotte het eind van het jaar én van het decennium.

Van een kleine maand terug komt de lijst met beste albums van 2000 t/m 2009 van OOR. Ik vind het altijd wat vervelend dat de muziekcritici deze lijstjes maken, terwijl je een stemming zou kunnen doen onder de daadwerkelijke luisteraars. Dan zou er waarschijnlijk een totaal ander lijstje uitkomen (ik schat in dat Coldplay de top 5 zou bezetten). Nu komen er nogal veel alternatieve bands op de lijst. Vaak onnavolgbaar (in negatieve zin). Ik snap bijvoorbeeld niet zo goed waarom Radiohead het altijd zo goed doet in lijstjes. Of ben ik de enige?

En dit is de lijst. Een aantal fantastische albums (in vet), maar ook een hoop waar ik echt nog nooit van heb gehoord of waarvan ik echt niet snap dat ze er in staan…

1. The Strokes – Is This It
2. Arcade Fire – Funeral
3. Radiohead – Kid A
4. Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
5. Queens of the Stone Age – Songs for the Deaf
6. Sufjan Stevens – (Come On Feel the) Illinoise
7. Amy Winehouse – Back to Black
8. Antony and the Johnsons – I Am a Bird Now
9. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand
10. Spinvis – Spinvis

Read Full Post »

Whitest Boy Alive: best concert ever!

Ik kom net terug van Paradiso van het beste concert ooit. The Whitest Boy Alive. Het leukste feest dat ik ooit heb meegemaakt (in tegenstelling tot die andere band uit Noorwegen: Royksopp). Ik ben helemaal dol op de muziek, maar had er geen hoge verwachtingen van. Ik kon me niet indenken dat de vier nerds inderdaad zo goed zouden zijn als werd verteld (o.a. van Lowlands). De anders zo extreem relaxte gitaarpop werd aangedikt met een aggressief basloopje en het effect? Het dak ging er af! Met als toegift hun eigen versie van Show Me Love van Robin S.

Het publiek werd echt wild. Er gingen zelfs mensen crowdsurfen en een aantal staken een sigaret op! Muziek kan iets raars doen met het normbesef van mensen. De bassist zei op een gegeven moment: als wij spelen staat de decibelmeter op 91db, maar als jullie spelen staat ie op 107db! Oorverdovend… Maar euforisch!

UPDATE: Recensie van OOR

Read Full Post »

Verslag concert Röyksopp: jammer…

Gisteravond in de Melkweg in Amsterdam ben ik bij het concert van één van mijn lievelingsmusici geweest: Röyksopp. Ik ben fan vanaf het begin. Ik kende Eple al toen het net werd uitgebracht. Op Lowlands 2002 stond ik vooraan en had ik overal kippenvel. Kortom: een fan vanaf het begin. Ik had dus hoge verwachtingen van hun concert, maar helaas… Het sloeg echt nergens op.

Er was verteld dat ze met band zouden komen (normaal staan ze achter de draaitafels), maar dat was al niet veel. Ze hadden een basgitarist en een zangeres meegenomen. En het werd een soort jaren ’90 happy hardcore party, met veel te veel gemompel in de microfoon en teveel geluidjes uit de computer. Ze waren heel druk bezig, maar er gebeurde niet veel. Eén van de twee Röyksoppers stond gewoon in badjas! Het was gewoon te amateuristisch en dat is hun muziek juist niet. Je mag dan een ontzettend strakke, gestileerde show verwachten, vind ik. Iets wat Air juist ontzettend goed weet neer te zetten.

Kortom: voor het eerst ben ik niet tot het einde gebleven. Jammer van het geld en een illusie rijker. Normaal ben ik nooit negatief over concerten. Ik ben een fervent concertganger en er moet veel gebeuren wil ik het niet naar mijn zin hebben, maar gisteren was echt jammer.

Toch blijft hun muziek fantastisch. Om toch nog even te genieten: de fantastische clip van Eple:

Read Full Post »

Songs about New York

Ik hoorde zojuist op de radio het nieuwe nummer van Jay-Z en Alicia Keys: Empire state of mind. Dit liedje gaat over New York. En niet alleen dít liedje. Nee, heel veel liedjes gaan over New York. Op Wikipedia is er zelfs een speciale pagina voor.

En ik had voor mezelf al vrij snel een lijstje van liedjes over New York. En het viel me op dat het stuk voor stuk juweeltjes zijn.

Het lijstje is als volgt:

1. Empire State of Mind – Jay-Z & Alicia Keys
2. New York, New York – Frank Sinatra OF “New York” – Cat Power (aanrader!)
3. “New York State Of Mind” – Billy Joel
4. Leaving New York – REM
5. “New York, New York” – Ryan Adams
6. “New York Minute” – Don Henley (Eagles)
7. “New York” – U2
8. “City of Blinding Lights” by U2
9. “New York, New York” – Moby
10. “New York City Cops” – The Strokes
11. “I’m Waiting For The Man” by The Velvet Underground (gaat over een drugdealer in NY)
12. Walk on the Wild Side – Lou Reed
13. “Englishman in New York” by Sting
14. “Downtown” by Tony Hatch, performed by Petula Clark

En in de categorie “Fout”.

1. “New York City Boy” – Pet Shop Boys
2. “Gotham City” by R. Kelly (niet letterlijk NY, maar wel figuurlijk)

Wat is dat toch met die stad? Wat kan een stad hebben om zoveel inspiratie te brengen? Volgens mij moet ik er gewoon zelf een keer naartoe om het te beleven ;-)

Verder misschien een tip om van dit lijstje een prachtig album te maken!

Read Full Post »