De start van je carrière en de schone schijn

Zondag heb ik, zoals gezegd, voor het eerst de film Wall Street gezien. Ik denk dat het groeiproces van Bud Fox (Charlie Sheen) voor iedereen, tot op zekere hoogte, herkenbaar is. Als je net begint aan je carrière, heb je geen flauw idee waar je mee bezig bent. Het enige wat je weet is dat je met de grote jongens mee wil doen. En liever nu dan over tien jaar. Om dat te bereiken ga je net doen alsof je een grote jongen bent en beweeg je al bluffend door de wereld, hopend dat niemand het door heeft en je voor vol wordt aangezien. Helaas, ze hebben je door, maar spelen gewoon mee. Je hebt het alleen zélf niet door.

Tot er een moment komt dat je het doorkrijgt: “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”. Dat moment kan op verschillende momenten komen. Je kunt ziek worden op vakantie, je kunt een gigantische smak maken of iemand waar je het niet van verwacht drukt het midden in je gezicht: “Ik weet niet waar jij mee bezig bent, maar volgens mij moet je eens naar jezelf luisteren.”

Dit moment hebben velen van ons wel eens meegemaakt en het brengt een belangrijke keuze met zich mee: óf je gaat door op dezelfde route óf je verandert de koers. Of zoals Lou Mannheim, de baas van Bud Fox zegt: “Man looks in the abyss, there’s nothing staring back at him. At that moment, man finds his character. And that is what keeps him out of the abyss.”

Helaas is dit heel vaak niet zo. Sommige mensen zien de afgrond al, maar lopen in het zelfde tempo richting dezelfde afgrond. Ze zijn te druk bezig met andere zaken. Zaken die ze zelf eigenlijk helemaal niet willen. Of ze hebben gewoon geen besef van zichzelf, het geweten of het innerlijk. En dat is doodzonde. We kunnen niet voorkomen dat mensen de afgrond tegemoet lopen (dat moeten ze zelf doen), maar we kunnen er wel voor zorgen dat we de ogen openen, zodat ze zelf van de afgrond weg kunnen lopen. Hoe? Door mensen hun intrinsieke motivatie te laten ontdekken en ze daar vooral in aan te moedigen!

Read Full Post »

De beangstigende actualiteit van de film Wall Street

Afgelopen zondag heb ik voor het eerst de film Wall Street gezien. Ik snap het ook niet, maar het is er nooit eerder van gekomen. Buiten het feit dat het schandalig is wat er allemaal gebeurt in die wereld, schokte mij het meeste dat de film (uit 1987!) nog zo ontzettend actueel is. Michael Douglas zegt dat de VS een staatsschuld hebben die ze nooit meer zullen kwijtraken en dat bedrijven worden geleid door managers die zelf geen enkel belang hebben bij het welvaren van hun organisatie. Ze zitten er enkel voor zichzelf.

Hoe kan het zo zijn dat er in bijna 24 jaar tijd zo weinig is gebeurd en dat het misschien alleen nog maar erger is geworden? Helaas is het wel zo. Een paar mensen maken de dienst uit en helaas zijn het vaak niet de mensen waar je het van zou verwachten.

Een paar prachtige quotes van Gordon Gekko die tot de dag van vandaag actueel zijn én blijven:

• “The point is ladies and gentlemen that greed, for lack of a better word, is good.”
• “It’s all about bucks, kid. The rest is conversation.”
• ” The richest one percent of this country owns half our country’s wealth, five trillion dollars. One third of that comes from hard work, two thirds comes from inheritance, interest on interest accumulating to widows and idiot sons and what I do, stock and real estate speculation. It’s bullshit. You got ninety percent of the American public out there with little or no net worth. I create nothing. I own. We make the rules, pal. The news, war, peace, famine, upheaval, the price per paper clip. We pick that rabbit out of the hat while everybody sits out there wondering how the hell we did it. Now you’re not naive enough to think we’re living in a democracy, are you buddy? It’s the free market. And you’re a part of it. You’ve got that killer instinct. Stick around pal, I’ve still got a lot to teach you.”

Read Full Post »

Hoe hoog is jouw maaiveld?

Dat is een vraag die ik mezelf vaak stel. In Nederland worden we grootgebracht met de opmerking: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Geen gekkigheid, gewoon doen wat er van je wordt verwacht.

En zo gaat dat door ons hele systeem. Een zeven is prima (en stiekem een zesje ook wel). Maar als je een acht of hoger wil halen, moet je je wel heel erg aanpassen aan de beoordelaar. Je haalt zelden een hoog cijfer voor iets onconventioneels. Op de scholen heerst tegenwoordig zelfs een vijfjescultuur. En leidinggevenden durven hun medewerkers niet gedifferentieerd te beoordelen, omdat ze bang zijn voor de gevolgen (terwijl iedereen een zeven te geven, ook niet echt motiveert).

En dat is precies waar we wel naartoe moeten. Handelen ondanks de angst. En daarbij gaat het er niet om iets wereldschokkends te doen, maar juist te kijken binnen de eigen context. Als jij je hoofd boven het maaiveld wil steken, hoe hoog is dat maaiveld dan? En hoe kun je er voor zorgen dat het maaiveld je niet met de nek aan gaat kijken? Je hebt ze tenslotte wel nodig…

De slogan moet anders: Doe maar een beetje gek, dan doe je al normaal genoeg!

(Terwijl ik deze zin opschreef, merkte ik dat ik het op de normale manier opschreef…)

Read Full Post »

Zie hier: de oorzaak van generatie issues

Dit is het voornaamste probleem van generatieverschillen: er wordt niet geluisterd. Er wordt enkel verteld vanuit het eigen standpunt: de eigen generatie. De ouderen vinden ervaring het belangrijkste, de jongeren innovatie.

Wat de oplossing is? Elkaar laten inzien dat het allebei belangrijk is! Het één kan niet zonder het ander… En misschien moet dat worden gedaan door de personen die nog niet oud zijn en ook niet meer jong zijn…

Read Full Post »

Ceci n’est pas une organisation

Het plaatje dat je nu ziet, komt je wellicht bekend voor. Het  is een door mijzelf gemaakte parodie op het welbekende Ceci n’est pas une pipe (La trahison des images) van René Magritte, één van mijn rolmodellen.

“Met het onderschrift bedoelde Magritte dat de pijp die hij tekent eigenlijk geen echte pijp is maar de afbeelding van een pijp, meer nog… gewoon een met olieverfbeschilderd doek dat wij schilderij noemen. De verwijzing naar een herkenbare voorstelling (een pijp) pleegt verraad aan het idee, dat slechts in onze geest kan bestaan. Door ons telkens te bevragen en op het verkeerde been te zetten, dwong Magritte ons over kunst na te denken.”

En dat is exact wat ik wil bereiken met deze parodie: als je aan mensen vraagt “Wat is volgens jou een organisatie?”, zal het harkje een snelgegeven antwoord zijn. Eventueel zal men de loonlijst noemen. Maar dat is slechts het ‘idee’ van een organisatie, een schijnwerkelijkheid. Een organisatie is veel meer dan dat: een organisatie is dat wat zich organiseert. En het zou mooi zijn als meer mensen zich dit realiseren.

Gebruik en verspreid de afbeelding naar hartelust, maar probeer wel de link naar mijn website er in te houden. Vind ik zelf wel zo aardig ;-)

 

Read Full Post »

Het geheim van intrinsieke motivatie

Dit vind ik nu echt een fascinerend onderwerp: intrinsieke motivatie. Wat maakt dat mensen zaken uit zichzelf oppakken in plaats van zich te laten leiden door hun omgeving (extrinsiek)?

Zoals ik al wel vaker heb geschreven is intrinsieke motivatie iets wat ons veelvuldig wordt afgeleerd. Op school moeten we alleen maar bezig zijn met wat de leraar goed acht. We worden afgerekend op basis van extrinsieke incentives (cijfers). En als je probeert jezelf te zijn wordt dat gezien als afwijkend gedrag. Als we eenmaal aan het werk gaan wordt door onze bazen verwacht dat we netjes aan de lijn lopen en moeten we onze targets halen. Allemaal doelen die we niet zelf hebben bedacht. En ondertussen hebben we ook nog een omgeving die van alles verwacht (wordt het niet een keer tijd om kinderen te krijgen? Kerst is een feest voor de familie…). We zijn zo druk met wat anderen willen, dat we vergeten naar onszelf te luisteren.

Tot zover de schade. Maar diep van binnen brandt er nog altijd een vuurtje. Bij iedereen. Ja, ook bij jou! En hoe krijgen we nu dit vuurtje weer aangewakkerd? Ik heb een poging gedaan het te visualiseren in de volgende Slideshare presentatie. Het is ‘Work In Progress’, dus ik hoor graag wat jullie ideeën zijn!

Read Full Post »

Naast zwart-wit bestaan er ook grijstinten

Geïnspireerd door een blogpost van autoblog.nl, bedacht ik me dat voor organisaties eenzelfde ontwikkeling gaande is. Bovenstaand stoplicht komt van de Thaise ontwerper Thanva Tivawong. Hij heeft het een beetje gehad met het verkeerslicht dat momenteel overal ter wereld wordt gebruikt. En terecht. Wie niet?

Hij heeft daarom een stoplicht bedacht in de vorm van een zandloper. Deze geeft niet alleen aan hoelang je nog moet wachten voor het rode licht, maar ook hoe lang het licht nog groen blijft. Handig toch? Ik ben inmiddels ook al dol op de ‘groene golf’ lichten en de stoplichten die aftellen. In deze vorm wordt het allemaal gecombineerd.

Het is een logische ontwikkeling. Door rotondes en verkeersbordvrije kruispunten zijn we gewend geraakt aan doorstromend verkeer. Een stoplicht voelt ontzettend onnatuurlijk. Het woord stoplicht zegt het ook al: het doel is om de auto’s te laten stoppen, niet om ze door te laten rijden.

Binnen organisaties is dezelfde ontwikkeling gaande. Er bestaat niet alleen heel veel rood, een stuk minder groen en een klein beetje oranje. Er bestaan ook allerlei tussengelegen tinten. Blauw en geel zitten er nog niet eens bij. En dan heb ik het nog niet gehad over de tijd dat het stoplicht op groen staat: dat moet natuurlijk 80% van de tijd zijn. En niet andersom… Langzamerhand beginnen we door te krijgen dat er altijd nuances zijn en dat je niet moet uitgaan van problemen, maar van oplossingen.

Nadeel van de huidige methode is dat het geen oplossing biedt voor het onding genaamd stoplicht. Het is enkel een verbetering van een bestaand probleem. We moeten iets nieuws bedenken! Of zoals Henry Ford zei: If I had asked people what they wanted, they would have said faster horses!

Read Full Post »