Mededeling: Supermanagement.nl wordt SietseR.com

Dames en heren,

Het is tijd. Tijd om een overstap te maken. Wie mijn vorige blogpost heeft gelezen heeft het wellicht al zien aankomen, ik ben inmiddels voor mezelf begonnen als zelfstandig ‘organiseeradviseur’ (lees op SietseR.com de uitleg) en ben helemaal blij met de beslissing. Dit betekent ook dat er een nieuwe website is: SietseR.com. Daar zal ik in het vervolg ook gaan bloggen.

Supermanagement heeft anderhalf jaar prima dienst gedaan, maar het is tijd om de vleugels verder uit te slaan. Daarbij hoort ook een overstap van platform: WordPress heeft afgedaan en Tumblr is de nieuwe muze (als deze zin je niks zegt is dat niet jouw schuld). Met een strakkere vormgeving en dichter bij mezelf. En dat is exact wat de bedoeling is.

Er is één nadeel voor de abonnees op mijn nieuwsbrief: Tumblr heeft deze optie niet. De makkelijkste manieren om mij en mijn blogposts te volgen zijn nu:

1. Twitter (http://twitter.com/SietseR)
2. RSS (http://sietser.com/rss)
3. LinkedIn (http://www.linkedin.com/in/sietse).
4. Facebook (http://www.facebook.com/people/Sietse-Rauwerdink/100000478994901)
5. sietse@sietser.com

Genoeg manieren, toch? Dank voor alle aandacht van de afgelopen anderhalf jaar en ik zie jullie graag op mijn nieuwe website!

(Medeblogger Angelique heeft een nieuwe baan gevonden en zal daarom ook minder tijd hebben om te bloggen. We zijn nog wel druk bezig met het schrijven van ons boek over de start van de carrière. Jullie horen dus nog van ons!)

Het belang van taal en woorden in organisaties

Het verbaast me soms hoe belangrijk,  en vanzelfsprekend tegelijk, taal voor ons is. Het geeft ons de vrijheid om te uiten wat we willen zeggen en het zorgt ervoor dat ideeën en gevoelens expliciet kunnen worden gemaakt.

Nu ik echter een tijdje zelf aan het schrijven ben, merk ik ook hoe beperkend taal kan zijn. Het zorgt er namelijk voor dat je moeilijker outside the box kunt denken. Probeer maar eens een woord te bedenken dat niet bestaat. Dat is moeilijker dan je zou verwachten, toch? De meeste mensen proberen van een bestaand woord een nieuw woord te maken. En over het algemeen is dat ook de enige creativiteit die wordt gebezigd: we maken van één of meerdere woorden een nieuw woord. Hiermee verschuiven we onze grenzen (van de taal) een klein beetje en komen we als mensheid weer een klein stukje verder. Desalniettemin is het zo dat woorden niet eens echt een definitie geven. Het is voor iedereen anders. Dat zorgt steevast voor miscommunicatie.

Maar wat moeten we dan doen? Beelden werken m.i. veel beter om gevoelens en ideeën uit te drukken. Een beeld is namelijk nauwelijks in woorden te vatten. En het zorgt er juist ook voor dat je met elkaar het gesprek kunt voeren… in woorden… maar wel met een gezamenlijk startpunt. Daarom houden we ook zo ontzettend van metaforen. Ze helpen ons een complexe werkelijkheid te vatten in een enkel beeld.

Laten we daarom in het vervolg proberen eerst in beelden en metaforen te denken. Zo kunnen we onze ingewikkelde wereld weer iets eenvoudiger maken en hoeven we veel minder te lezen. En dat is ook niet verkeerd!

Sietse Zoekt: Solliciteren sucks!

Laat het maar een keer gezegd zijn. Niemand vindt solliciteren leuk. Het is een onnatuurlijke manier om er achter te komen of iemand geschikt is voor een bepaalde baan. Je sluit jezelf op in een klein hokje en vervolgens is het enkel van belang zo enthousiast mogelijk uit de hoek te komen. Maakt niet uit wat je zegt, zolang je het met een glimlach zegt. Het zegt absoluut niets over de werkelijke prestaties van de persoon in de baan zelf. In een enkel geval wordt er een case gebruikt om te testen hoe iemand er mee om zou gaan, maar dan is het nog steeds geen echte situatie. Neem een sollicitant mee naar de klant en laat hem/haar maar bewijzen hoe hij/zij het zou doen. Vind de klant prima en de sollicitant ook. Wordt hij/zij ook serieus genomen.

Maar ik moet wel zeggen dat solliciteren erg leerzaam is! Ik ben er in ieder geval achter gekomen dat een vaste baan mij niet gaat helpen meer energie uit mijn werk te halen, omdat ik inmiddels al heel goed weet wat ik wel/niet wil/kan. Als ik er echt voor wil zorgen dat ik ga doen wat ik wil doen, moet ik vooral niet te veel mensen om me heen hebben die het voortouw kunnen nemen, want dan laat ik het aan hun over. Nee, laat mij maar zelf in het diepe springen, dan komt het wel goed.

Misschien raad je het al: ik heb besloten voor mezelf te gaan beginnen. Zelfstandig organisatieadviseur. Nou ja, ik noem mezelf liever organiseeradviseur (ik adviseer over het organiseren, niet over de organisatie). Een spannende beslissing, maar het voelt ontzettend goed. Ik had eigenlijk alleen één praktisch bezwaar om het tot nu uit te stellen: waar haal ik mijn omzet vandaan? En zelfs dat kan mij niet meer weerhouden. Kan ik eindelijk al mijn ideeën in de praktijk brengen! Samen met andere vrijdenkers aan het vakgebied werken, zonder dat dat moet van de baas. Gewoon omdat we het zelf willen. Mooier wordt het niet, toch?

Ik had voor de titel “ik heb mijn droom gevonden” kunnen kiezen, maar ik vind het juist geinig om met een dergelijk prikkelende titel wat meer bezoekers te trekken en te zien of ze de echte boodschap er uit kunnen halen ;-)

Probleem! Alle jongeren willen een duurzame baan

Het is echt ongelooflijk wat er gaande is op de arbeidsmarkt en nog niet veel bedrijven en recruiters lijken het door te hebben: de jongste generaties willen alleen nog maar werken voor bedrijven die duurzaam zijn. En niet alleen aan de buitenkant: het liefst een actieve bijdrage. Dus niet alleen cradle2cradle, maar het liefst ook zonder (bewust) winstoogmerk, kinderarbeid en milieuvervuiling. En mét vrijwilligersdagen, een MVO-jaarverslag, een MVO-projectenpoule (waar ze zelf inzitten), een duurzaam wagenpark, enzovoort.

Daarnaast willen ze ook een goed salaris, veel vakantiedagen, laptop, telefoon, auto, … En dat mag jij als baas allemaal gaan betalen. En dan maar hopen dat ze het ook nog gaan opbrengen! Maar je hebt geen keus. Als je in de toekomst nog gekwalificeerd personeel wil aantrekken, zul je wel mee moeten.

De crux zit nu in de generatieverschillen. De jongste generatie is opgegroeid in weelde en weet niet beter dan dat het goed gaat. Ontzettend goed zelfs (economisch gezien). Ze hebben niet door dat er ook domweg geld moet worden verdiend: ze gaan ervan uit dat het vanzelf binnenstroomt. Klinkt vreemd? Wen er alvast maar aan.

Ik zat laatst in de trein naast drie jongeren van rond de 18 jaar. Het enige waar ze het over hadden was hun telefoon. En niet in de communicatieve zin van het apparaatje, maar in de materialistische zin: hoe duurder hoe beter. Is het je ook wel eens opgevallen hoe hip de jongeren van nu er uit zien, in vergelijking met vroeger? Op 16 jarige leeftijd liepen jij en ik er niet op ons charmantst bij, toch? Dat is juist het tegenstrijdige: aan de ene kant willen ze een actieve bijdrage leveren aan de wereld, maar aan de andere kant willen ze niet inleveren op het materialistische aspect. Zij zijn nu eenmaal bijzonder en dat mag de wereld weten ook.

Misschien is het werken voor een duurzaam bedrijf een manier om te compenseren voor de kooplust? Ik weet het niet. Wellicht is het een kwestie van tijd voordat ze doorkrijgen dat er meer in het leven is dan spulletjes. Tot die tijd moeten we de jongeren maar zien te vermaken en zullen alle jongeren om de schaarse, duurzame banen vechten.

De symboolpolitiek van het ambtenaar-eruit-gooien

Och, wat zijn we de afgelopen jaren toch druk bezig geweest met het ambtenaartje pesten. Aan de ene kant verzinnen we met elkaar steeds meer regeltjes om te handhaven en aan de andere kant vinden we ook dat de overheid een stapje terug moet doen. Het klinkt niet alleen tegenstrijdig, het is ook tegenstrijdig. Het is slim om te zeggen dat de burger teveel betaalt voor teveel ambtenaren, want daarmee ontvang je als politicus per definitie applaus. Niet terecht, maar daar lijken de meeste politici zich niet druk om te maken.

Dat is m.i. ook het verschil tussen links en rechts in het politieke spectrum: links gaat om gelijk hebben, rechts gaat om gelijk krijgen. En die houden elkaar gelukkig vaak in balans. Het gekke is alleen wel dat bij dit soort symboolpolitiek zelfs links vaak gelijk wil krijgen. Iedereen wil dat er minder ambtenaren komen. En liever vandaag dan morgen.

Maar waar maken we ons echt druk om? Het gaat eigenlijk om twee stromingen: De provincies aan de ene kant en de overige ambtenaren aan de andere kant. Iedereen lijkt het er over eens dat de provincies moeten worden opgeheven, maar als buitenstaander is dat makkelijk praten.

Een overzichtje van het aantal ambtenaren per sector:

Het aantal werknemers per sector:

Onderwijs en wetenschappen	512.000
Gemeenten	177.000
Rijk	124.000
Defensie	69.000
Politie	65.000
Provincies	13.000
Waterschappen	10.000
Rechterlijke macht	4.000

Het kan aan mij liggen, maar volgens mij is de grote winst niet bij de provincies te halen als er zowel bij de gemeenten als bij het Rijk meer dan tien keer zoveel mensen werken. Wellicht kan er worden nagedacht over het verlichten van de bestuurlijke druk van provincies, maar de uitvoerende taken zijn lastig ergens anders neer te leggen. Bovendien houden de provincies de gemeeenten en het Rijk in evenwicht.

Daarnaast gaat het om het aantal ambtenaren in het algemeen. Binnen een paar jaar worden hemel en aarde bewogen om opnieuw te kijken waar de tienduizenden ambtenaren er uit moeten. Dit wordt al jaren gezegd, maar tot nu toe komt er weinig van terecht. Als het Rijk zelf de spelregels maakt, zullen ze tenslotte niet in hun eigen vingers snijden. Daarnaast is het zo dat de oudere werknemers niet mogen worden ontslagen, waardoor juist de jongeren (first in, first out) het veld moeten ruimen.

Het gaat er om dat er enkel wordt gekeken naar de dichtstbij zijnde verkiezingen en de stemmen die kunnen worden getrokken. Als er iets verder zou worden gekeken zouden de meeste politieke partijen zich realiseren dat die mensen vanzelf met natuurlijk verloop vertrekken. Ze gaan namelijk met pensioen! En dat duurt niet lang meer en het kost ons verder niets (op de pensioenkosten na)! Wat een prachtig idee.

Het zou veel mooier zijn als het geld dat nu wordt uitgetrokken om te bezuinigen wordt gebruikt voor kennisoverdracht van de mensen die straks met pensioen gaan. Dat levert ook een betere werksfeer op. Daarnaast kan het geld beter worden gebruikt om een overheid neer te zetten die straks nog steeds bestendig is. Een overheid die ook kan voortleven zonder de mensen die er al 30 jaar werken en optimaal kan dienen voor ons als burger.

En nu gaan we afwachten of ik niet alleen gelijk heb, maar ook gelijk ga krijgen!

Zijn de jongste generaties wel zo zelfverzekerd?

De jongste generaties worden er vaak van beticht ontzettend zelfverzekerd te zijn. Ten opzichte van de oudere generaties zouden de jongeren van nu zich niets meer wijs laten maken en trekken ze hun eigen plan.

Dat ze zelfverzekerd zijn is zeker waar, maar het is de vraag of dat komt door zelfbewustzijn of door arrogantie. Ik zie namelijk vrij veel jongeren die denken dat ze precies weten wat ze willen, maar dat is voornamelijk schijn, uiterlijkheden. “Wat ik wil is een iPhone, Bjorn Borg boxers en Ugg laarzen. Ik wil snel een eigen huis, een mooie auto, een big-ass TV, een eigen zwembad en drie keer per jaar op vakantie.” Herkenbaar? Ik denk het wel…

Deze jongeren weten helemaal niet wat ze willen, de buitenwereld wil dit van de jongeren. Het zijn extrinsieke motivatoren, meer niet. Als je aan de gemiddelde jongere vraagt wat hij/zij zou doen als hij/zij een miljoen zou hebben, komt er niet veel meer uit dan “Een wereldreis maken, liefst naar Australië.” Er komt heel misschien een vlammend betoog over een eigen bedrijf, maar waarschijnlijk wel in de mode, binnenhuisarchitectuur of iets anders dat met uiterlijk te maken heeft. Het is ook niet voor niets dat de meeste jongeren nu artiest willen worden. Ze willen beroemd zijn, niet omdat ze echt iets willen bereiken, maar gewoon om te kunnen zeggen dat je beroemd bent.

Wellicht een wat cynisch verhaal, maar het is niet verkeerd als er ook een keer tegenwicht komt tegen de almaar ophemelende preken over de jongere generaties. We moeten er wel voor zorgen dat ze er achter komen wat ze écht willen. Kunnen we daar a.u.b. iets meer bij stilstaan? Laat die jongeren even over zichzelf nadenken, buiten het kapitalistische systeem om. Laat ze ervaren waar het echt om draait.

Meer inspiratie? Blood, Sweat and Luxuries: een programma over jongeren die de oorsprong van hun luxe artikelen gaan ontdekken. Er zijn een aantal jongeren die verschrikkelijk verwend waren, maar als een totaal ander persoon terug komen. Helaas zijn er ook een aantal bij waar dat niet voor geldt ;-)

De start van je carrière en de schone schijn

Zondag heb ik, zoals gezegd, voor het eerst de film Wall Street gezien. Ik denk dat het groeiproces van Bud Fox (Charlie Sheen) voor iedereen, tot op zekere hoogte, herkenbaar is. Als je net begint aan je carrière, heb je geen flauw idee waar je mee bezig bent. Het enige wat je weet is dat je met de grote jongens mee wil doen. En liever nu dan over tien jaar. Om dat te bereiken ga je net doen alsof je een grote jongen bent en beweeg je al bluffend door de wereld, hopend dat niemand het door heeft en je voor vol wordt aangezien. Helaas, ze hebben je door, maar spelen gewoon mee. Je hebt het alleen zélf niet door.

Tot er een moment komt dat je het doorkrijgt: “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”. Dat moment kan op verschillende momenten komen. Je kunt ziek worden op vakantie, je kunt een gigantische smak maken of iemand waar je het niet van verwacht drukt het midden in je gezicht: “Ik weet niet waar jij mee bezig bent, maar volgens mij moet je eens naar jezelf luisteren.”

Dit moment hebben velen van ons wel eens meegemaakt en het brengt een belangrijke keuze met zich mee: óf je gaat door op dezelfde route óf je verandert de koers. Of zoals Lou Mannheim, de baas van Bud Fox zegt: “Man looks in the abyss, there’s nothing staring back at him. At that moment, man finds his character. And that is what keeps him out of the abyss.”

Helaas is dit heel vaak niet zo. Sommige mensen zien de afgrond al, maar lopen in het zelfde tempo richting dezelfde afgrond. Ze zijn te druk bezig met andere zaken. Zaken die ze zelf eigenlijk helemaal niet willen. Of ze hebben gewoon geen besef van zichzelf, het geweten of het innerlijk. En dat is doodzonde. We kunnen niet voorkomen dat mensen de afgrond tegemoet lopen (dat moeten ze zelf doen), maar we kunnen er wel voor zorgen dat we de ogen openen, zodat ze zelf van de afgrond weg kunnen lopen. Hoe? Door mensen hun intrinsieke motivatie te laten ontdekken en ze daar vooral in aan te moedigen!

De beangstigende actualiteit van de film Wall Street

Afgelopen zondag heb ik voor het eerst de film Wall Street gezien. Ik snap het ook niet, maar het is er nooit eerder van gekomen. Buiten het feit dat het schandalig is wat er allemaal gebeurt in die wereld, schokte mij het meeste dat de film (uit 1987!) nog zo ontzettend actueel is. Michael Douglas zegt dat de VS een staatsschuld hebben die ze nooit meer zullen kwijtraken en dat bedrijven worden geleid door managers die zelf geen enkel belang hebben bij het welvaren van hun organisatie. Ze zitten er enkel voor zichzelf.

Hoe kan het zo zijn dat er in bijna 24 jaar tijd zo weinig is gebeurd en dat het misschien alleen nog maar erger is geworden? Helaas is het wel zo. Een paar mensen maken de dienst uit en helaas zijn het vaak niet de mensen waar je het van zou verwachten.

Een paar prachtige quotes van Gordon Gekko die tot de dag van vandaag actueel zijn én blijven:

• “The point is ladies and gentlemen that greed, for lack of a better word, is good.”
• “It’s all about bucks, kid. The rest is conversation.”
• ” The richest one percent of this country owns half our country’s wealth, five trillion dollars. One third of that comes from hard work, two thirds comes from inheritance, interest on interest accumulating to widows and idiot sons and what I do, stock and real estate speculation. It’s bullshit. You got ninety percent of the American public out there with little or no net worth. I create nothing. I own. We make the rules, pal. The news, war, peace, famine, upheaval, the price per paper clip. We pick that rabbit out of the hat while everybody sits out there wondering how the hell we did it. Now you’re not naive enough to think we’re living in a democracy, are you buddy? It’s the free market. And you’re a part of it. You’ve got that killer instinct. Stick around pal, I’ve still got a lot to teach you.”

Zijn boeken er om te volgen of te inspireren?

Ik ben altijd al een groot voorstander geweest van de vrije geest. Mensen die zelf nadenken staan hoog in mijn achting. Mensen die anderen hiermee proberen te helpen staan nog hoger. Bijvoorbeeld door boeken te schrijven. Ik merk alleen dat ik altijd een dubbel gevoel heb bij het lezen van boeken. Het kan namelijk twee kanten op: of je raakt geïnspireerd, of je wordt volgzaam.

Met “volgzaam” bedoel ik dat je het boek vervolgens als de nieuwe waarheid gaat zien. De welbekende timmerman die overal spijkers ziet. In alle facetten van het leven zie je ineens dat het volgens de nieuwe ideologie moet. In plaats van zelf na te denken laat je het denkwerk over aan het boek.

Je kunt ook geïnspireerd raken door boeken. Ze zetten juist aan tot nadenken in plaats van de waarheid te bieden. Ze vertellen niet wat de beste manier is, maar stellen je in staat deze beste manier zelf te vinden. Het is de kunst om de gedachten niet over te nemen, maar om ze voor je te laten werken.

Een interessante vraag is dan ook: zijn religieuze boeken bedoeld om mensen te laten volgen of te inspireren? Ik denk zelf wel eens dat de Bijbel/Koran/Thora bedoeld waren om te inspireren, maar uiteindelijk zijn verworden tot een normenkader. Een kader waarin elke letter, elk woord, elke zin letterlijk wordt genomen. Bij het Boeddhisme geldt hetzelfde. Boedhha heeft nooit volgers gewild (dit heeft hij expliciet gezegd!), maar de meeste volgers aanbidden hem als een god (dit kan ik uit eigen ervaring in Sri Lanka vertellen).

De hamvraag: hoe kun je er als auteur/inspirator voor zorgen dat je mensen blijft inspireren, zonder dat mensen achter je aan gaan rennen en je gaan aanbidden (gelukkig gebeurt dat niet zo snel)?

Blik-Opener is ten einde: tijd voor actie!

Ach wat was het toch een fijne tijd… De afgelopen maanden heb ik kunnen besteden aan mijn grootste interesse en hobby: mezelf! Zonder dollen, het zou zo mooi zijn als meer mensen de kans zouden krijgen eens stil te staan, met een afstandje naar zichzelf kijken en gewoon te doen waar ze zin in hebben. Zonder dat het consequenties heeft. Veel mensen zouden er achter komen dat ze lang niet met alles tevreden zijn. Misschien willen ze een carriereswitch maken, misschien van partner veranderen, misschien willen ze een bepaald familielid nooit meer zien.

Inzicht in datgene wat energie geeft en wat juist energie kost is ontzettend kostbaar. Ik heb zoveel nieuwe mensen ontmoet, zoveel leuke initiatieven ondernomen. Daar wil ik mee verder! Mijn loopbaantraject Blik-Opener heeft mij ontzettend geholpen om deze reflectie in gang te zetten en houden. Een ontzettend leuke stok achter te deur. En waar het vooral voor heeft gezorgd? Dat ik gewoon de stoute schoenen ga aantrekken. Me niet meer bezig houd met wat andere mensen van me willen, maar wat ik zelf wil!

Nu sta ik er weer ‘alleen’ voor en aan grote woorden alleen heb ik natuurlijk niet zo veel. Mijn training is gedaan. Dus nu komt de tijd van actie. Verwezenlijken van mijn voornemens. Ik heb gigantisch goede hoop en houd jullie zeker op de hoogte van de vorderingen!