Vaagtaal: Eindeloze zinnen

Sow zeg ik moest dit even kwijt want ik vind het zo fokking irritant dat mensen tegenwoordig alleen van die lange zinnen kunnen schrijven zonder een komma of punt te gebruiken vinden jullie ook niet en dan probeer ik nog niet eens met spelfouten te schrijven want ja daar kan ik echt nog minder tegen maar ik probeer natuurlijk wel een punt te maken hier of vinden jullie van niet het is trouwens best makkelijk om zo te schrijven maar ik kan me ook voorstellen dat jullie dat helemaal niet zo makkelijk vinden het lezen ervan dan ach nou ja het maakt ook allemaal niet uit wat een gedoe het probleem met dit soort stukjes is dat de clou meestal niet te vinden is dat kan ook kloppen want er is ook maar zelden een clou kan ook weer te maken hebben met het soort mensen dat op deze manier schrijft en helaas zijn dat best wel veel generatiegenoten dus je kunt je wel voorstellen dat over een aantal jaren de te lange zinnen uit de achttiende eeuw weer terug gaan komen maar dat is toch wel erg irritant om te lezen maar wel makkelijk om te schrijven ik word al moe van mezelf jullie ook ik moet hier snel mee stoppen anders word ik helemaal gek willen jullie dat dan ook allemaal doen?!!!!

Read Full Post »

Wij bepalen wat goed voor ONS is.

Gisteren heb ik me ontzettend geërgerd. Bij ons wordt, net als in de meeste gemeentes, het plastic opgehaald. Helemaal goed. Hoewel ze binnenkort een manier hebben om al het plastic te scheiden uit het gewone huisafval, maar dat terzijde…

Het is alleen zo dat de speciale doorzichtige plastic zakken op zijn. Dus ik had bedacht om het plastic in een normale, ondoorzichtige (PLASTIC) vuilniszak te doen. De zak weegt niets, dus het zou wel duidelijk moeten zijn dat er plastic in zit. Nee dus, toen ik ’s avonds op de stoep keek, waren alle zakken weg, behalve die van mij.

Ik hield het niet meer. Welke #@%&! heeft bedacht dat je alleen de doorzichtige zakken op de stoep mag zetten? Is ander plastic ineens niet goed meer?  De website van het-bedrijf-waar-de-gemeente-het-aan-heeft-uitbesteed zegt er het volgende over:

U kunt alleen plastic afval aanbieden in de speciale zakken. Wanneer iedereen de speciale zakken gebruikt, is het voor de inzamelaars duidelijk welke zakken zij mee moeten nemen. Doordat de zakken doorzichtig zijn is het in één oogopslag duidelijk of de aanbiedregels goed zijn nageleefd. Zo kunnen we voorkomen dat er (te) veel vervuiling optreedt waardoor het recycleproces wordt vertraagd.

Prima, dat is duidelijk. Maar ze zetten er niet bij hoe ik aan deze zakken moet komen! Ik zou heel graag een goede burger willen zijn, maar dan moet het me wel een beetje makkelijk worden gemaakt. En ik verwacht dat je de zakken op een speciaal punt moet ophalen, ze zullen ze niet bezorgen. Ik ga toch niet een stel speciale zakken ophalen, terwijl ik zelf plastic zakken heb liggen? Dit is weer een typisch geval van overheidsmacht, die op een verkeerde manier wordt gebruikt. Wij bepalen wat goed voor ons is. Dat kan toch niet waar zijn?

Read Full Post »

Welke taken ga jij altijd uit de weg?

In navolging van mijn eerdere post over “Waar ga jij van op het puntje van je stoel zitten?” draai ik het om: welke taken vind jij zo vervelend dat je er alles aan doet om ze te voorkomen of uit te stellen? Dit lijkt mij de beste indicator van het werk dat je niet zou moeten doen.

Voor mij is zo’n taak telefoneren. Je zult met mij niet snel een uur aan de telefoon hangen, omdat ik het prettiger vind om mensen ‘in real-life’ te spreken. Anders heb ik het gevoel een eind in de ruimte te lullen…

Hetzelfde geldt voor herhalende taken: als ik een bepaalde taak eerder heb gedaan, heb ik er weinig lol meer aan om het nog eens te doen. Ik probeer standaardtaakjes als tandenpoetsen ook altijd op een iets andere manier te doen. Gewoon om verveling te voorkomen. Is carrièretechnisch alleen niet heel handig (succesvolle mensen zijn m.i. juist erg herkenbaar en vaak ook voorspelbaar).

En taken die ‘in the end’ geen nut hebben: ik vind het prima om suf werk te doen, als ik weet dat het ergens aan bijdraagt. Ik hoef de watersnoodramp in Pakistan er niet mee op te lossen, maar zie het als de bekende metafoor: drie mensen wordt gevraagd naar hun werk. De eerste zegt: ik hak stenen. De tweede zegt: ik maak een beeldhouwwerk. De derde zegt: ik bouw een kathedraal. Voor mij is de kathedraal van belang, niet de taak op zich.

Als je het zo bekijkt zijn al deze taken dissatisfiers: ze verlagen de moraal als ze zich voordoen. Als ze zich niet voordoen, gebeurt er ook niets. In tegenstelling tot de taken waar je van in je handjes gaat wrijven, die verhogen juist de moraal (satisfiers). In zekere zin is het daarom ook goed om deze taken zo veel mogelijk te vermijden, maar het is nog handiger als je de taak kunt delegeren aan iemand die het wel leuk of niet vervelend vindt. Dan heb je een win-win situatie!

(die win-win is ook weer een mooie vaagtaal. Die komt morgen!)

Read Full Post »

Hoe kan de jongere generatie ooit nog iets origineels bedenken?

Afgelopen zaterdag heb ik een prachtige documentaire gezien over drie legendarische gitaristen: Jimmy Page van Led Zeppelin, The Edge van U2 en Jack White van The White Stripes/The Raconteurs. Drie verschillende generaties zittend en spelend en lachend. Af en toe wat spierballenvertoon, maar over het algemeen wederzijds respect.

Zo zou het toch moeten zijn. Niet de jongere zonder respect voor de prestaties van de oudere. Niet de oudere die met lichte afgunst kijkt naar de nog onbezonnen creativiteit van de jongeling. Duidelijke onderlinge verschillen (Page met een lichte arrogantie, The Edge die net te bescheiden is, White die zich overal tegen wil afzetten) die toch samen iets prachtigs opleveren.

En toch blijft er een vraag bij mij hangen: Jimmy Page heeft de kans gekregen Rock opnieuw uit te vinden en een echt onderscheidend imago op te bouwen. The Edge heeft dit in zekere zin ook kunnen doen. Er was in de jaren zestig, zeventig en tachtig nu eenmaal niet zo veel. Alles was in ontwikkeling.

Maar nu krijg ik af en toe een wat benauwd gevoel dat alles al is uitontwikkeld. Dat is duidelijk te zien aan Jack White: op alle mogelijke manieren probeert hij zich te onderscheiden van zijn leeftijdsgenoten, maar ook van de legendes die aan hem vooraf zijn gegaan. En het lukt hem, maar met veel moeite. Te veel moeite. Er is teveel concurrentie en idolen zijn tijdelijk. Het lijkt mij stug dat over dertig jaar Jack White op dezelfde bank plaats zal nemen om met twee jongere talenten het gesprek aan te gaan.

Kortom: wat moet onze jonge generatie doen om in de geschiedenisboeken te komen? Sterker nog: wat moet onze generatie doen om een legende te worden? Echte originaliteit is steeds lastiger te vinden en het is een zoektocht waar ik ook zelf moeilijk uit kom. Of is echte originaliteit pas achteraf te herkennen? Heeft Jack White op dit moment dezelfde heldenstatus als Page ‘in his young days’?

Read Full Post »

Generatieverschillen…

Read Full Post »

Elk jaar steeds iets minder jarig

Vandaag ben ik jarig. Tenminste, dat werd me net verteld. Ik had er zelf nog niet echt bij nagedacht, maar het klopt. 17 augustus is ieder jaar weer de dag.

Als kind kon ik me er al maanden over opwinden. In de ochtend het hele comité dat bij je bed een liedje komt zingen (dat meen ik mij tenminste te herinneren). Al het bezoek, dat natuurlijk enkel werd gewaardeerd om de cadeautjes die ze meenamen. Een hele dag draait de wereld om jou en dat is als kind echt heerlijk.

Maar na een aantal jaren (ongeveer 18 stuks) begint de verjaardag romantiek wat slijtage te vertonen. Het trucje begint er bekend uit te zien. Als je op jezelf gaat wonen krijg je minder de behoefte om echt iets te gaan organiseren (“het is toch leuker om spontaan iets te organiseren?”). En cadeautjes heb je ook minder nodig. Als ik iets wil hebben, koop ik het zelf wel… En een klein vrachtje geld staat ook niet gelijk aan de romantiek van weleer.

En de behoefte aan aandacht en cadeaus is ook gewoon minder geworden. Je kunt haastig proberen iets van hetzelfde gevoel terug te krijgen, maar op een gegeven moment moet je er ook overheen durven stappen. En dat doe ik nu met graagte. Dus geen felicitaties in de comments, want ik schreef deze post echt niet voor de aandacht! Het is goed zo.

Read Full Post »

Waar ga jij van op het puntje van je stoel zitten?

Dat is volgens mij de essentiele vraag om er achter te komen waar je talenten liggen. Als je ergens van op het puntje van je stoel wil zitten ben je eager. Bijvoorbeeld bij een spannende film. Je kunt je aandacht er niet van af houden. Of: als iemand anders er mee bezig is, kun je niet wachten om het over te nemen.

Ik heb dat zelf bijvoorbeeld met computers. Ik ben er vrij handig in en kan het daarom niet uitstaan als ik mensen zie klungelen met hun PowerPoint of dat ze iets niet kunnen vinden op het web. Ik heb het ook als ik iets zie dat esthetisch niet klopt: iets staat scheef of is niet goed gevisualiseerd. Of als ik iemand zie koken die een essentieel ingrediënt mist. Dat ene onmisbare tuinkruid. Dan moet ik er gewoon iets aan doen! Of als bij iemand ’s ochtends een klein drama heeft voltrokken voor de spiegel, zonder dat die persoon er zelf in heeft gekeken… Maar ik heb het toch wel het allerergst als ik mensen bezig zie met zaken waar ze zich niet mee bezig zouden moeten houden. Dan ga ik koken van binnen!

Als je jezelf niet kunt beheersen, heb je iets moois te pakken. Dan ben je er schijnbaar beter in dan anderen en je hebt ook de behoefte om er iets aan te doen. Probeer dat verder te ontwikkelen!

Read Full Post »

80% vindt dat 80% het anders moet doen…

Dit is nu typisch. Een aantal dagen geleden zag ik een bericht over een opmerkelijk onderzoek:

8 op de 10 Nederlanders verwachten dat de samenleving in de toekomst steeds individualistischer wordt. Terwijl 80 procent veel belang hecht aan de aandacht die we voor elkaar hebben en de manier waarop we met elkaar omgaan.

Dan klopt er iets niet. 80% van de mensen vindt dat het niet goed gaat, terwijl 80% het graag beter ziet gaan. Dat is een duidelijk geval van geen-verantwoordelijkheid-nemen. 80% van 80% betekent dat minimaal 64% van de mensen beide antwoorden heeft ingevuld en dat betekent weer dat deze mensen dan eigenlijk ook zelf steeds individualistischer worden en dit niet wenselijk vinden, toch? Of is dat te kort door de bocht? Volgens mij niet.

Eigenlijk wil dit onderzoek dus zeggen, als ik vrij interpreteer: ik ben zelf steeds individualistischer geworden, ik zou wel anders willen, maar wil er eigenlijk geen moeite voor doen. Dat is net zoiets als respect eisen. En dat lijkt me geen goed signaal, hoewel ik dit gevoel soms zelf ook wel eens heb…

Read Full Post »

Jaloers op de jeugd

Afgelopen weekend had ik lekker rustig gepland. Geen afspraken, lekker vroeg naar bed. Bijkomen.

En dan zul je altijd zien dat deze planning drastisch wordt verstoord. Onze nieuwe buurjongen/man moest zijn verjaardagsfeestje vieren met veel te harde muziek en hossende vrienden. Net nu. Normaal vind ik dit prima, maar ik wordt langzamerhand ook al een beetje een ouwe lul. Dat kon dus niet zo. Hij woont achter ons, nog nooit ontmoet, maar toch eens kijken of ik kan uitvogelen op welk nummer. Ik loop erheen, maar niets te zien. Geen lampje, maar wel veel lawaai. En ik ga op dat tijdstip echt niet bij iedereen aanbellen…

Dan de politie maar bellen. Die hebben iets meer mandaat. Schijnbaar hadden al meer mensen dat idee gehad, dus er werden een aantal agenten gestuurd. En ja hoor, het geluid stopte! Eventjes dan… Toen de politie was vertrokken ging de muziek op halve kracht weer door onder luid gemekker en geklaag over deze zelfde politie. Dus ik probeer op een andere manier contact te krijgen. Dan maar vanaf het dakterras schreeuwen of het raam dicht kan. Hoewel ik hun letterlijk kan horen praten, lijken ze mijn geschreeuw gewoon te negeren. Wat een volk…

Wat nu de clou is? Dat ik me afvraag of ze nu echt vervelend zijn of dat ik gewoon een ouwe lul ben (geworden). Ik heb de studentencultuur al een paar jaar afgezworen en dan word je er toch weer mee geconfronteerd. En zelfs een beroemde zin, waarvan ik mezelf had gezworen deze nooit uit te spreken, kwam langs: de jeugd van tegenwoordig… En ik ben zelf maar een paar jaar ouder (schat ik in)

Zijn de jongeren nu echt anders dan een aantal jaren geleden of ben ik gewoon jaloers dat ik die tijd achter me heb gelaten? En zijn alle mensen die zeuren over de jongeren stiekem niet gewoon jaloers? “Was ik nog maar zo…”

Want zoals een beroemd cabaretier ooit zei: “Als je jong bent ben je enkel bezig met volwassen te worden en als je volwassen bent wil je weer jong worden.”

Read Full Post »

Wie zijn in jouw organisatie de uitkeringstrekkers?

Iedereen kent ze wel: de Wally’s (Dilbert) van deze wereld. De donut-etende en koffie-slurpende mensen die er de kantjes vanaf lopen, waardoor al jouw noeste werk teniet wordt gedaan. Zonder jou zou de organisatie niet bestaan, zonder hem/haar zou de organisatie gaan excelleren. Als je nu denkt: “ik ken zulke mensen niet”. Dan ben je er zelf één.

In de maatschappij noemen we deze mensen uitkeringstrekkers. Uit solidariteit mogen deze mensen gebruik maken van deze mogelijkheid, omdat het onszelf ook zou kunnen overkomen. Niks mis mee, toch?

Maar wat doe je er aan? Moet je als organisatie solidair zijn? Moet je vertrouwen hebben dat het wel weer goed komt? Of ga je voor echte vooruitgang? Als organisatie heb je helaas wel steeds vaker te maken met een solidariteitsbeginsel (kijk nu maar eens naar de toestand bij Organon). Dat is een verworvenheid van onze vakbonden. Maar ik denk dat het in deze tijd juist goed is om afscheid te nemen van de status quo en de vernieuwing een impuls te geven.

Want deze mensen worden diep van binnen zelf ook niet vrolijk van deze toestand. Het zou veel beter zijn ze uit deze situatie te halen en ze een kans te geven voor een nieuwe uitdaging. Dat ze zichzelf een nieuwe kans kunnen geven. Op korte termijn lijkt dit niet de beste oplossing (zeker niet voor de politiek!), maar op lange termijn is het voor iedereen beter. De meeste mensen zeggen ook: mijn ontslag was het beste dat me ooit is overkomen!

Read Full Post »