Probleem! Alle jongeren willen een duurzame baan

Het is echt ongelooflijk wat er gaande is op de arbeidsmarkt en nog niet veel bedrijven en recruiters lijken het door te hebben: de jongste generaties willen alleen nog maar werken voor bedrijven die duurzaam zijn. En niet alleen aan de buitenkant: het liefst een actieve bijdrage. Dus niet alleen cradle2cradle, maar het liefst ook zonder (bewust) winstoogmerk, kinderarbeid en milieuvervuiling. En mét vrijwilligersdagen, een MVO-jaarverslag, een MVO-projectenpoule (waar ze zelf inzitten), een duurzaam wagenpark, enzovoort.

Daarnaast willen ze ook een goed salaris, veel vakantiedagen, laptop, telefoon, auto, … En dat mag jij als baas allemaal gaan betalen. En dan maar hopen dat ze het ook nog gaan opbrengen! Maar je hebt geen keus. Als je in de toekomst nog gekwalificeerd personeel wil aantrekken, zul je wel mee moeten.

De crux zit nu in de generatieverschillen. De jongste generatie is opgegroeid in weelde en weet niet beter dan dat het goed gaat. Ontzettend goed zelfs (economisch gezien). Ze hebben niet door dat er ook domweg geld moet worden verdiend: ze gaan ervan uit dat het vanzelf binnenstroomt. Klinkt vreemd? Wen er alvast maar aan.

Ik zat laatst in de trein naast drie jongeren van rond de 18 jaar. Het enige waar ze het over hadden was hun telefoon. En niet in de communicatieve zin van het apparaatje, maar in de materialistische zin: hoe duurder hoe beter. Is het je ook wel eens opgevallen hoe hip de jongeren van nu er uit zien, in vergelijking met vroeger? Op 16 jarige leeftijd liepen jij en ik er niet op ons charmantst bij, toch? Dat is juist het tegenstrijdige: aan de ene kant willen ze een actieve bijdrage leveren aan de wereld, maar aan de andere kant willen ze niet inleveren op het materialistische aspect. Zij zijn nu eenmaal bijzonder en dat mag de wereld weten ook.

Misschien is het werken voor een duurzaam bedrijf een manier om te compenseren voor de kooplust? Ik weet het niet. Wellicht is het een kwestie van tijd voordat ze doorkrijgen dat er meer in het leven is dan spulletjes. Tot die tijd moeten we de jongeren maar zien te vermaken en zullen alle jongeren om de schaarse, duurzame banen vechten.

Read Full Post »

De symboolpolitiek van het ambtenaar-eruit-gooien

Och, wat zijn we de afgelopen jaren toch druk bezig geweest met het ambtenaartje pesten. Aan de ene kant verzinnen we met elkaar steeds meer regeltjes om te handhaven en aan de andere kant vinden we ook dat de overheid een stapje terug moet doen. Het klinkt niet alleen tegenstrijdig, het is ook tegenstrijdig. Het is slim om te zeggen dat de burger teveel betaalt voor teveel ambtenaren, want daarmee ontvang je als politicus per definitie applaus. Niet terecht, maar daar lijken de meeste politici zich niet druk om te maken.

Dat is m.i. ook het verschil tussen links en rechts in het politieke spectrum: links gaat om gelijk hebben, rechts gaat om gelijk krijgen. En die houden elkaar gelukkig vaak in balans. Het gekke is alleen wel dat bij dit soort symboolpolitiek zelfs links vaak gelijk wil krijgen. Iedereen wil dat er minder ambtenaren komen. En liever vandaag dan morgen.

Maar waar maken we ons echt druk om? Het gaat eigenlijk om twee stromingen: De provincies aan de ene kant en de overige ambtenaren aan de andere kant. Iedereen lijkt het er over eens dat de provincies moeten worden opgeheven, maar als buitenstaander is dat makkelijk praten.

Een overzichtje van het aantal ambtenaren per sector:

Het aantal werknemers per sector:

Onderwijs en wetenschappen	512.000
Gemeenten	177.000
Rijk	124.000
Defensie	69.000
Politie	65.000
Provincies	13.000
Waterschappen	10.000
Rechterlijke macht	4.000

Het kan aan mij liggen, maar volgens mij is de grote winst niet bij de provincies te halen als er zowel bij de gemeenten als bij het Rijk meer dan tien keer zoveel mensen werken. Wellicht kan er worden nagedacht over het verlichten van de bestuurlijke druk van provincies, maar de uitvoerende taken zijn lastig ergens anders neer te leggen. Bovendien houden de provincies de gemeeenten en het Rijk in evenwicht.

Daarnaast gaat het om het aantal ambtenaren in het algemeen. Binnen een paar jaar worden hemel en aarde bewogen om opnieuw te kijken waar de tienduizenden ambtenaren er uit moeten. Dit wordt al jaren gezegd, maar tot nu toe komt er weinig van terecht. Als het Rijk zelf de spelregels maakt, zullen ze tenslotte niet in hun eigen vingers snijden. Daarnaast is het zo dat de oudere werknemers niet mogen worden ontslagen, waardoor juist de jongeren (first in, first out) het veld moeten ruimen.

Het gaat er om dat er enkel wordt gekeken naar de dichtstbij zijnde verkiezingen en de stemmen die kunnen worden getrokken. Als er iets verder zou worden gekeken zouden de meeste politieke partijen zich realiseren dat die mensen vanzelf met natuurlijk verloop vertrekken. Ze gaan namelijk met pensioen! En dat duurt niet lang meer en het kost ons verder niets (op de pensioenkosten na)! Wat een prachtig idee.

Het zou veel mooier zijn als het geld dat nu wordt uitgetrokken om te bezuinigen wordt gebruikt voor kennisoverdracht van de mensen die straks met pensioen gaan. Dat levert ook een betere werksfeer op. Daarnaast kan het geld beter worden gebruikt om een overheid neer te zetten die straks nog steeds bestendig is. Een overheid die ook kan voortleven zonder de mensen die er al 30 jaar werken en optimaal kan dienen voor ons als burger.

En nu gaan we afwachten of ik niet alleen gelijk heb, maar ook gelijk ga krijgen!

Read Full Post »

Zijn de jongste generaties wel zo zelfverzekerd?

De jongste generaties worden er vaak van beticht ontzettend zelfverzekerd te zijn. Ten opzichte van de oudere generaties zouden de jongeren van nu zich niets meer wijs laten maken en trekken ze hun eigen plan.

Dat ze zelfverzekerd zijn is zeker waar, maar het is de vraag of dat komt door zelfbewustzijn of door arrogantie. Ik zie namelijk vrij veel jongeren die denken dat ze precies weten wat ze willen, maar dat is voornamelijk schijn, uiterlijkheden. “Wat ik wil is een iPhone, Bjorn Borg boxers en Ugg laarzen. Ik wil snel een eigen huis, een mooie auto, een big-ass TV, een eigen zwembad en drie keer per jaar op vakantie.” Herkenbaar? Ik denk het wel…

Deze jongeren weten helemaal niet wat ze willen, de buitenwereld wil dit van de jongeren. Het zijn extrinsieke motivatoren, meer niet. Als je aan de gemiddelde jongere vraagt wat hij/zij zou doen als hij/zij een miljoen zou hebben, komt er niet veel meer uit dan “Een wereldreis maken, liefst naar Australië.” Er komt heel misschien een vlammend betoog over een eigen bedrijf, maar waarschijnlijk wel in de mode, binnenhuisarchitectuur of iets anders dat met uiterlijk te maken heeft. Het is ook niet voor niets dat de meeste jongeren nu artiest willen worden. Ze willen beroemd zijn, niet omdat ze echt iets willen bereiken, maar gewoon om te kunnen zeggen dat je beroemd bent.

Wellicht een wat cynisch verhaal, maar het is niet verkeerd als er ook een keer tegenwicht komt tegen de almaar ophemelende preken over de jongere generaties. We moeten er wel voor zorgen dat ze er achter komen wat ze écht willen. Kunnen we daar a.u.b. iets meer bij stilstaan? Laat die jongeren even over zichzelf nadenken, buiten het kapitalistische systeem om. Laat ze ervaren waar het echt om draait.

Meer inspiratie? Blood, Sweat and Luxuries: een programma over jongeren die de oorsprong van hun luxe artikelen gaan ontdekken. Er zijn een aantal jongeren die verschrikkelijk verwend waren, maar als een totaal ander persoon terug komen. Helaas zijn er ook een aantal bij waar dat niet voor geldt ;-)

Read Full Post »

De start van je carrière en de schone schijn

Zondag heb ik, zoals gezegd, voor het eerst de film Wall Street gezien. Ik denk dat het groeiproces van Bud Fox (Charlie Sheen) voor iedereen, tot op zekere hoogte, herkenbaar is. Als je net begint aan je carrière, heb je geen flauw idee waar je mee bezig bent. Het enige wat je weet is dat je met de grote jongens mee wil doen. En liever nu dan over tien jaar. Om dat te bereiken ga je net doen alsof je een grote jongen bent en beweeg je al bluffend door de wereld, hopend dat niemand het door heeft en je voor vol wordt aangezien. Helaas, ze hebben je door, maar spelen gewoon mee. Je hebt het alleen zélf niet door.

Tot er een moment komt dat je het doorkrijgt: “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”. Dat moment kan op verschillende momenten komen. Je kunt ziek worden op vakantie, je kunt een gigantische smak maken of iemand waar je het niet van verwacht drukt het midden in je gezicht: “Ik weet niet waar jij mee bezig bent, maar volgens mij moet je eens naar jezelf luisteren.”

Dit moment hebben velen van ons wel eens meegemaakt en het brengt een belangrijke keuze met zich mee: óf je gaat door op dezelfde route óf je verandert de koers. Of zoals Lou Mannheim, de baas van Bud Fox zegt: “Man looks in the abyss, there’s nothing staring back at him. At that moment, man finds his character. And that is what keeps him out of the abyss.”

Helaas is dit heel vaak niet zo. Sommige mensen zien de afgrond al, maar lopen in het zelfde tempo richting dezelfde afgrond. Ze zijn te druk bezig met andere zaken. Zaken die ze zelf eigenlijk helemaal niet willen. Of ze hebben gewoon geen besef van zichzelf, het geweten of het innerlijk. En dat is doodzonde. We kunnen niet voorkomen dat mensen de afgrond tegemoet lopen (dat moeten ze zelf doen), maar we kunnen er wel voor zorgen dat we de ogen openen, zodat ze zelf van de afgrond weg kunnen lopen. Hoe? Door mensen hun intrinsieke motivatie te laten ontdekken en ze daar vooral in aan te moedigen!

Read Full Post »

Zie hier: de oorzaak van generatie issues

Dit is het voornaamste probleem van generatieverschillen: er wordt niet geluisterd. Er wordt enkel verteld vanuit het eigen standpunt: de eigen generatie. De ouderen vinden ervaring het belangrijkste, de jongeren innovatie.

Wat de oplossing is? Elkaar laten inzien dat het allebei belangrijk is! Het één kan niet zonder het ander… En misschien moet dat worden gedaan door de personen die nog niet oud zijn en ook niet meer jong zijn…

Read Full Post »

Weg met de angst!

Angst is nog altijd de dominante factor om richting te geven aan gedrag. Dat is één van de conclusies die ik gisteravond heb meegenomen van de mooie bijeenkomst van Changing the Game. Onderwerp van de dag was hoe we de jongere generatie blijvend kunnen benutten voor organisatievernieuwing.

En vernieuwen doe je niet door jongeren (en mensen in het algemeen) bang te maken. Mijn generatie en de nog jongere generatie is opgevoed met complimentjes en beloningen (de wortel) en niet door kritiek en straffen (de stok). Wat wij nodig hebben is een wenkend perspectief. Iets waar we naartoe kunnen werken en waar we ons mee kunnen identificeren. En niet door te dreigen met baanverlies of het missen van een bonus. Dat is in ieder geval niet mijn (intrinsieke) drijfveer.

We weten allemaal dat angst niet (meer) werkt en toch blijven we hetzelfde systeem gebruiken dat we al anderhalve eeuw gebruiken: command & control. We weten allemaal dat we er van af moeten en toch kunnen we moeilijk bedenken wat het volgende systeem moet gaan worden. Dat kunnen we ook niet bedenken, omdat we nu eenmaal te maken hebben met de paradigma’s waar we ons op dit moment in bevinden. We moeten ons laten meenemen en ‘het laten ontstaan’.

En juist dat laatste is zo lastig: het laten ontstaan. Harold Janssen gaf gisteren prachtig weer wat de verschillen zijn. We zien de organisatie op dit moment als de mensen op de loonlijst, of als het harkje. In de toekomst moeten we af van deze schijnwerkelijkheden. “Een organisatie is dat wat zich organiseert” wordt het nieuwe devies. Als het doel is bereikt, heft het zichzelf weer op en is er wederom ruimte voor iets nieuws.

En dat is nu precies waar het botst. Aandeelhouders houden niet van dit soort organische processen. Die worden blijer van fusies, overnames en splitsingen. Voorspelbaarheid wordt op dit moment gewaardeerd, terwijl we allemaal weten dat onvoorspelbaarheid de enige zekerheid is. Om te kunnen vernieuwen moet je ruimte kunnen bieden en niet krampachtig in stand blijven houden van iets dat niet meer hoort te bestaan (denk maar aan de reddingsoperatie van de banken). Maar hoe creeer je iets nieuws, terwijl het oude nog zo dominant is? Het antwoord: met heel veel geduld en ondernemerschap.

Daarom: Weg met de angst en zeg “hallo” tegen vertrouwen!

Read Full Post »

De nieuwe generatie leiders en volgers

Ik maak me wel eens zorgen om het leiderschap in ons land en om mij heen. Een leider is voor mij iemand die kan inspireren en een droom heeft, en bij leiders horen ook volgers. Het gebeurt niet vaak dat de mensen die ons moeten inspireren (Yes we can!) dat ook doen. Inspiratie komt namelijk zelden van mensen die in een positie zijn gegroeid (managers, politici), maar van mensen die ondernemen. Ondernemers hebben een droom en jagen deze droom na, ongeacht de mening van anderen. De Steve Jobs’s en Richard Branson’s van deze wereld, zeg maar.

Wat ik veel zie bij mijn (hoogopgeleide) peers is een zwaar gebrek aan dit soort leiderschap. Het is geen verwijt, maar het lijkt net alsof het er gewoon niet is. Veel leeftijdsgenoten doen maar gewoon mee met de grote massa en lijken geen eigen keuzes meer te maken (wellicht vanwege keuzestress). Ze laten zich leiden door wat anderen belangrijk (lijken te) vinden. Ze willen niet opvallen, terwijl ze stiekem allemaal wel een droom hebben. Ze hebben die droom alleen nog niet gevonden.

Laatst sprak ik met iemand dat het zonde is dat ik nu pas mijn eigen droom ga ontdekken. Ze verklaarde me voor gek. “Je bent er juist al heel vroeg bij!” Ze komt ook mensen tegen van 50 die hun droom nog willen zoeken. En dan is het al bijna te laat om die ook te verwezenlijken. Mijn punt was niet dat ik te laat ben, maar wel dat het ruim 25 jaar moet duren voor je aan je eigen droom kunt gaan werken. De jaren daarvoor moet je maar gewoon doen wat er van je wordt verwacht.

En veel mensen komen daar niet meer uit. Ze blijven extrinsiek gemotiveerd. Door de vele keuzes die gemaakt kunnen worden, maken we zelf geen keuzes meer. Het is niet meer te overzien. We laten onze keuzes maken door de grote bedrijven. Helaas. Daarom hebben ze ook allemaal een iPhone (wacht even met oordelen!). Veel mensen willen die telefoon omdat deze gewoon perfect bij ze past (niets mis mee!), maar de grootste groep wil de telefoon, omdat deze een bepaald imago meegeeft. Ze laten zich een leven dicteren door Apple. Good for Apple, not so good for you… En zo gaat het met nog veel meer merken. We zijn gestopt met nadenken, maar vinden ondertussen dat we heel autonoom zijn.

Wat is er dan voor nodig om deze jongere generaties wakker te laten worden, om vervolgens een échte droom te dromen? Dit is namelijk wel de groep die onze samenleving moet gaan trekken. Onze toekomstige leiders. En eigenlijk zijn ze volgers (geworden) die in een positie gestopt waar ze moeten leiden. En dat leidt niet tot inspiratie. Inspiratie komt van onderaf en van binnenuit. Eigenlijk zou het verplicht moeten worden voor elke jongere om tijdens de twintiger jaren een sabbatical te houden om eens goed het leven te overdenken. Je mag gaan reizen, je mag gaan experimenteren. Whatever you want. Als je aan het einde van deze tijd er maar achter komt waar je naartoe wil. Niks zweverigs, gewoon er achter komen waar je goed in bent en andere mensen mee inspireren.

En terwijl we dat doen, moeten we proberen ook al op jongere leeftijd de toekomstig leiders er uit te pikken. Hoe je dat doet? Het zijn vaak de kinderen die worden geremd in hun ontwikkeling. Het boeit ze allemaal niet heel veel, ze willen harder dan de rest, ze komen met eigen ideeen, ze proberen op te vallen. Allemaal afwijkend gedrag op onze scholen, maar dat is wel het gedrag dat nodig is om vooruit te komen en te inspireren! Op school leren we alles, behalve wie we zelf zijn. Er zijn uiteraard heel veel mensen die nooit in staat zullen zijn om echt leiderschap te vertonen (gedurende langere periode), het zijn de geboren volgers. Maar we moeten niet proberen van alle mensen volgers te maken. Begin met het testen van leiderschap en je komt er vanzelf achter of iemand een volger of een leider is. Andersom werkt het helaas niet…

Mijn doel is daarom om het potentieel van mensen en organisaties te benutten. En dat kunnen we voor elkaar krijgen, maar dan moet er wel een spiegel worden voorgehouden. Zorg ervoor dat mensen er achter komen wie ze echt zijn. Diep van binnen. Niet van buiten! En boven het maaiveld!

Read Full Post »

Marktwerking? Overstappen? Kiezen? Help?!!

Youp van ’t Hek heeft wel wat losgemaakt. Veel Nederlanders zijn weer iets meer zelf na gaan denken over wat hun allemaal wordt aangedaan door de grote bedrijven. Ik stond op het punt om over te stappen van ING naar Triodos, omdat ik daar in geloof en het beter bij mij als persoon past. Hetzelfde geldt voor mijn zorgverzekering. Het was een keer tijd om over te stappen.

Maar dan komen er een aantal vervelende zaken om de hoek kijken:

1. Wat is het onderscheid? De producten die worden aangeboden zijn voor elke partij exact hetzelfde. ING doet in geld en Triodos net zo goed. Ohra doet in zorgverzekeringen (ook geld) en Menzis doet dit net zo goed. Waar moet je dan op letten? Prijs? Die paar euro maken ook niet veel uit. Vergoedingen? Mwoah. Filosofie? Dat zou nog kunnen, maar weegt dat op tegen de moeite van overstappen?
2. Je wordt toch altijd opgelicht. Ohra heeft nu een tandartsverzekering: €250 tegoed voor €9,85 per maand. Dat is toch geen verzekering? Dat is gewoon een korting, mocht je het gebruiken. Ik wil me juist verzekeren voor de bedragen boven de €250! Dat is wel verzekeren! En mijn tandarts moet ik toch al betalen van mijn eigen risico. Gevolg: ik ga me niet extra verzekeren en ben daarom misschien onderverzekerd. En dat je zelf de zorgverzekering mag samenstellen? Dan betaal je gewoon waar je gebruik van maakt, toch? Het idee van verzekeren is dat de massa een berg geld apart legt, waar andere mensen gebruik van kunnen maken. Of ben ik nu wappie?
3. Wat levert het me op? Bij de banken maak ik verder nergens gebruik van. Ik leen niet, ik sta niet rood. Ik wil gewoon goed kunnen internetbankieren. En dat doet ING prima. Ik zou dus alleen overstappen omdat ik me niet kan identificeren met ING en omdat ik het Triodos meer gun. Maar het levert mij niets op. Het kost me alleen wel heel veel moeite om alle bedrijven in te lichten dat ze gebruik moeten maken van een nieuw rekeningnummer. Is dat het dan waard?

En ik ben echt niet de enige die met deze punten in de maag zit. Je wil wel, maar het overstappen is uiteindelijk te veel moeite om echt te renderen. En dat is natuurlijk het failliet van de marktwerking. De producten zijn hetzelfde en zullen ook nog lange tijd hetzelfde blijven. Iets dat niet voor televisies geldt bijvoorbeeld, daar zit progressie en innovatie in. Ik heb nog nooit een aha-erlebnis gehad bij een dienst. Die MOET ik hebben! Helaas.

Ik weet wel wat er moet gebeuren: luister maar eens naar Simon Sinek. Dan weet je het! Leg uit WAAROM de mensen van je moeten kopen!

 

Read Full Post »

We all want to be young

Een prachtig filmpje over de jongste generatie door de jaren heen. We hebben nu een jongste generatie, maar in de jaren 60 was die er ook al (duh!). Erg inspirerend!

Read Full Post »

Generatieverschillen en opleidingsverschillen

Er wordt veel geschreven over de nieuwe generatie die de arbeidsmarkt betreed. Hoe sociaal deze wel niet is. En zelfstandig bovendien. Die jongeren van tegenwoordig kun je niks meer wijsmaken. Internet heeft ze mondig gemaakt, maar wat weten ze nou echt?

Dit zijn allemaal uitspraken die gelden voor een specifieke groep jongeren. Hoogopgeleide jongeren. En uit die groep hoogopgeleide jongeren is het zelfs een nog specifiekere groep: de jongeren die hun hoofd boven het maaiveld steken. En als je het zo bekijkt, zijn we eigenlijk helemaal niet meer aan het generaliseren. Want je hebt het over 10%, misschien 20% van alle jongeren. En is deze groep representatief? Nee. Vallen ze op? Ja. Is het dan raar dat zij de vlaggendragers van deze nieuwe generatie zijn? Nee.

Er schuilt een gevaar in het benaderen van de nieuwe generatie op de huidige manier. We richten ons op de kopgroep en nemen het peloton en de achterblijvers (80 tot 90%!) niet mee. Maar deze groep is ontzettend belangrijk! Hier zitten doodnormale mensen tussen die niet per se op zoek zijn naar zingeving of duurzaamheid, maar ‘gewoon werk’ zoeken. En er zitten ook mensen bij die allesbehalve zelfstandig zijn en alle hulp hard nodig hebben. Anders moeten ze namelijk écht met de bezemwagen mee. En dat lijkt me niet wenselijk.

Manpower heeft hier een mooi onderzoek naar gedaan. Wat blijkt: de helft van de jongeren gaat mee in de ontwikkeling en de andere helft blijft achter. Dit was altijd al zo, maar het gat tussen de twee groepen wordt groter. En wie bekommert zich om de achterblijvers?

Read Full Post »