Ik ben altijd en overal de jongste geweest. Ik was altijd de jongste in de klas en ik was altijd op tijd klaar met studie. Ik was dan ook 17 toen ik op kamers ging en 23 toen ik echt ging werken. De wereld ligt open, alles kan alleen nog maar beter worden.
En dan merk je dat er al mensen zijn die bijzonder succesvol zijn die net zo oud zijn. Dat zijn dan vaak sporters, acteurs of zangers. En een jaar later zijn deze nieuwelingen zelfs al jonger. En die leeftijdsgenoten die eerder ‘booming’ waren, zijn dat ineens iets minder.
Betekent dat dan dat ik ook niet meer ‘booming’ ben? Ben ik ook al een ‘ouwe lul’ aan het worden? Moet ik proberen jong, fris en fruitig te blijven?
Volgens mij niet. Vastklampen aan het verleden heeft weinig zin, want op een gegeven moment wordt het een beetje sneu. “Opa probeert ook met z’n tijd mee te gaan!”
Plaats een reactie